رنگ وبوی دوستی ها مرده است عشق ها پژمرده دلها خفته است
ما همه با خو یشتن هم در کلک آشنائی ها سراسر غربت است

بینوائی را به ظاهر در شکم ز عقل خود بی بهره بینش ها کم است
در سخن گفتن چه شیرین وچه نغز در عمل کردارمان بس باطل است

حاجتی نبود بگویم این سخن ای خردورزان خردمندی کم است
عا لمان در علم جوئی ظاهرا در عمل کبر و غروری افضل است

هر که میبنی به ظاهر رو کند باطن وظاهر تو گوئی مهمل است
عشق را طوفان گرفته در عمل چشم ها از رنگ دل بیگانه است

گر درخت آرد ثمر افزون ز کیل سر فرو ارد که اینش بهتر است
لب فرو بند ای نو ید ز این گفته ها گر نگوئی بیش از اینها بهتر است