مرغ سحر ای امید جانم بنگر به نگاه انتظارم
گر رنگ مرا تو زرد بینی از دوری توست مهر بانم
ای مونس من عزیز جا نم از دوری تو چه نا توانم
بر خیز بسوی من قدم نه نبود رمقی دگر به جانم
افسرده و دلمرده و محزون ، اینگونه بدان نمی توانم
هر گه نظرم به چهره ی توست ، آن لحظه چه شاد و پر توانم